خورشید نگاه پر فروغش را از سمت شرق راهی آسمان میکند و حالا آماده ی رویارویی با بازی دراز هستم.
بازی درازی که به گفته راوی معجزه ها در دل خود جای داده است . شش برگزیده ی خدا به بالا ترین نقطه ی غیرت می‌رسند و چه انتظاری داری که نترسند جبهه باطل از فرمان محاصره ی شهید وزوایی .
خورشید با پرتو های نور ، نوید صبح تازه را میدهد و گل های امید را شکوفا میکند .
در راه یادمان مهران هستم و باز مرد روز های سخت برایمان از شهری می گوید که همانند خرمشهر ، آزاده ای به دست خداست .
دفاع مردان استوار روستا نشین از خاک و خانه ی خود با ارامگاهشان نمایان است . به نزدیک ترین نقطه به شهر عشق می رویم .
شهری که آرزو ی دیرینه ی خیلی از عاشقان است .
راهی سرزمین نور هستم. مثل پروانه ای که تازه از پوسته ابریشم خود رها شده و شوق پریدن به سوی گلستان دارد. احساس نو زندگی کردن دارم. دیدار تازه ای با شهیدان خونم را به غلیان انداخته است. جاده ها یکی پس از دیگری سپری میشوند. به میعادگاه عاشقان نزدیک تر می شوم. انتظار تنها حسی است که دارم. انتظار بستن عهدی دیگر. انگار تپه های نور صدایم می زنند. شاید که این انتظار دوطرفه باشد.
دوستان میخوام خاطراتم از سفر راهیان نور رو براتون بزارم.
امیدوارم خوشتون بیاد. 
با نظراتون حمایتم کنید
زینب عابدینی
